Jak uczynić z psa dobrego obrońcę?

Psy są dla większości ludzi towarzyszami codziennego życia oraz zwierzętami, które zostają członkami rodziny, a wspólne spędzanie czasu staje się zarówno dla opiekunów, jak i czworonogów przyjemnością. W wielu przypadkach relacje można zacieśniać, decydując się na szkolenie posłuszeństwa oraz uprawianie psich sportów od agility po tropienie. Wśród nich jest także ćwiczenie obrony, która może mieć również wartość użytkową. Perfekcyjnie opanowane reakcje i świadomy związanych z nimi zagrożeń przewodnik są w stanie sprawić, że pies okaże się skutecznym obrońcą, o ile ma do tego predyspozycje, jest stabilny psychicznie oraz należy do rasy, która będzie mogła podołać związanym z tym wyzwaniom.

Na czym polega nauka obrony?

Psy są zwierzętami, na których zachowania wpływa wiele naturalnych popędów, będących automatyczną reakcją behawioralną i emocjonalną wyzwalaną przez konkretny występujący w środowisku bodziec. Ułatwiały one dziko żyjącym psom przetrwanie, pozwalając na błyskawiczne zachowanie się w sposób adekwatny do danej sytuacji. Wśród najsilniejszych z popędów znajduje się popęd łupu i agresji. Oba te mechanizmy można wykorzystać przy ćwiczeniu sportów obronnych IPO (Internetional Prüfungs Ordnung), w ramach których pies uczy się tropienia, posłuszeństwa oraz obrony. Warto pamiętać, że możliwy jest także trening tzw. obrony cywilnej bez elementów rywalizacji sportowej.

Dlaczego warto uczyć psa tropienia? - przeczytaj na naszym blogu

Co ćwiczy się podczas zajęć IPO?

Podczas treningu IPO pies uczy się pracować na swoim popędzie łupu lub obrony ćwicząc zdolność do tropienia i odnalezienia ukrytych przedmiotów, poruszając się po śladzie zapachowym oraz ich zaznaczenia odpowiednim zachowaniem, a następnie zaaportowania. W programie znajduje się także posłuszeństwo polegające na reagowaniu na komendy oraz aportowaniu. Jeżeli chodzi o obronę, to psy uczą się odnajdywania pozoranta, osaczania go i sygnalizowania jego obecności szczekaniem, a także konwojowania i zatrzymania pozoranta i wreszcie czołowego ataku na pozoranta. Choć pozornie elementy te nie mają wiele wspólnego z obroną podczas realnego zagrożenia, to ich wyćwiczenie pozwala psu na właściwą reakcję na atak skierowany na jego przewodnika.